بیماری پارکینسون و ورزش

بیماری پارکینسون (PD) یک اختلال عصبی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. در حالی که PD عمدتاً با علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و برادی‌کینزی ظاهر می‌شود، اما شامل علائم غیرحرکتی مانند اختلال شناختی و اختلال افسردگی نیز می‌شود. در سال های اخیر، تحقیقات به طور فزاینده ای تأثیر مثبت ورزش را بر مدیریت علائم PD، بهبود کیفیت زندگی و به طور بالقوه کند کردن پیشرفت بیماری برجسته کرده است. در این مقاله، ما رابطه بین بیماری پارکینسون و ورزش را بررسی می‌کنیم و فواید و انواع مختلف ورزش‌هایی را که می‌توانند برای افراد مبتلا به PD مفید باشند، روشن می‌کنیم.

ورزش به عنوان یک رویکرد مکمل برای مدیریت پارکینسون:

ورزش نقش حیاتی در مدیریت بیماری پارکینسون دارد و به عنوان یک رویکرد مکمل در کنار دارو و سایر درمان ها عمل می کند. نشان داده شده است که فعالیت بدنی منظم دارای طیف وسیعی از اثرات مثبت از جمله بهبود تحرک، تعادل، قدرت، انعطاف پذیری و آمادگی جسمانی کلی است. ورزش همچنین مزایایی فراتر از حوزه فیزیکی دارد، مانند بهبود خلق و خو، کاهش استرس و ارتقای عملکرد شناختی.

مدیریت علائم حرکتی از طریق ورزش:

ورزش در کاهش علائم حرکتی مرتبط با بیماری پارکینسون مؤثر است. نشان داده شده است که فعالیت‌هایی که شامل ورزش هوازی می‌شوند، مانند پیاده‌روی سریع، دوچرخه‌سواری یا شنا، آمادگی قلبی عروقی و تحرک کلی را بهبود می‌بخشند. علاوه بر این، تمرینات خاصی که تعادل و هماهنگی را هدف قرار می دهند، مانند تای چی یا رقص، می توانند ثبات را افزایش داده و خطر سقوط را کاهش دهند. تمرینات قدرتی، از جمله تمرینات مقاومتی و وزنه برداری، می توانند به حفظ قدرت عضلانی و مقابله با سفتی و ضعف عضلانی که معمولاً در PD مشاهده می شود، کمک کنند.

اطلاعات بیشتر : توانبخشی شناختی پارکینسون

اثرات محافظت کننده عصبی و پیشرفت بیماری:

شواهد در حال ظهور نشان می دهد که ورزش ممکن است اثرات محافظت کننده عصبی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون داشته باشد. مطالعات در مدل های حیوانی نشان داده است که فعالیت بدنی باعث آزاد شدن فاکتورهای رشدی می شود که از بقا و عملکرد نورون ها حمایت می کنند. علاوه بر این، ورزش ممکن است نوروپلاستیسیته، توانایی مغز برای سازماندهی مجدد و ایجاد اتصالات جدید را تحریک کند و به طور بالقوه پیشرفت تغییرات مغزی مرتبط با PD را کند کند. در حالی که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، این یافته ها پتانسیل ورزش را به عنوان یک استراتژی اصلاح کننده بیماری برجسته می کند.

 

بهبود علائم غیر حرکتی:

ورزش نه تنها برای علائم حرکتی مفید است، بلکه می تواند تأثیر مثبتی بر علائم غیرحرکتی تجربه شده توسط افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نیز داشته باشد. فعالیت بدنی منظم با بهبود عملکرد شناختی، کاهش خطر افسردگی و اضطراب و افزایش کیفیت خواب مرتبط است. علاوه بر این، درگیر شدن در ورزش به عنوان بخشی از یک برنامه گروهی یا اجتماعی می تواند تعامل و حمایت اجتماعی را فراهم کند و با احساس انزوا که اغلب با پارکینسون همراه است مبارزه کند.

 

شروع با ورزش:

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون باید قبل از شروع هر برنامه ورزشی با تیم مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنند. بر اساس نیازها و توانایی های فردی، می توان یک برنامه ورزشی شخصی ایجاد کرد. مهم است که به آرامی شروع کنید و به تدریج شدت و مدت زمان را در صورت تحمل افزایش دهید. ترکیبی از تمرینات هوازی، تمرینات قدرتی، تعادل و تمرینات انعطاف پذیری می تواند رویکردی جامع برای مدیریت علائم PD ارائه دهد. علاوه بر این، برنامه‌های تحت نظارت یا کار با یک فیزیوتراپ متخصص در پارکینسون می‌تواند راهنمایی کند و فرم و ایمنی مناسب را تضمین کند.

 

نتیجه:

ورزش به عنوان یک ابزار قدرتمند در مدیریت بیماری پارکینسون ظاهر شده است. فعالیت بدنی منظم فواید متعددی از جمله بهبود عملکرد حرکتی، بهبود خلق و خو و اثرات بالقوه محافظت کننده عصبی دارد. با گنجاندن ورزش در برنامه روزانه خود، افراد مبتلا به پارکینسون می توانند به طور فعال علائم خود را مدیریت کنند، کیفیت زندگی را بهبود بخشند و به طور بالقوه پیشرفت بیماری را کاهش دهند. پذیرش یک سبک زندگی فعال و همکاری نزدیک با متخصصان مراقبت های بهداشتی می تواند افراد مبتلا به پارکینسون را برای داشتن زندگی کامل و بهینه سازی رفاه کلی خود توانمند کند.

منبع: کلینیک حافظه همیشه سبز